Njerëzit shkruajnë poezi për dashurinë për jetën, për njerëzit, për Zotin. Për disa, ato rezultojnë shumë të mira, për të tjerët, të dobëta, naive. Kjo është e kuptueshme dhe e natyrshme, sepse niveli i aftësive midis njerëzve është i ndryshëm. Ka autorë që ia drejtojnë poezitë vetes. Cila eshte arsyeja? Impossibleshtë e pamundur t'i jepni një përgjigje të qartë kësaj pyetjeje, sepse gjithçka varet nga personi.
Udhëzimet
Hapi 1
Për shkak të një ndryshimi të mprehtë në sfondin hormonal, adoleshentët perceptojnë gjithçka shumë të përkeqësuar, bëhen prekës dhe të prekshëm, konflikt me prindërit, të afërmit dhe mësuesit. Atyre u duket se të rriturit nuk i kuptojnë aspak, janë indiferentë ndaj problemeve të tyre. Nëse kësaj i shtohet një dashuri e pakërkuar, studenti mund të bie në një depresion të rëndë, duke vendosur që nuk ka lumturi në jetë, askush nuk ka nevojë për të, askush nuk e do dhe nuk e kupton atë. Për t’i shpëtuar këtyre mendimeve shtypëse, fëmija kompozon poezi dashurie drejtuar vetvetes. Poezi të tilla janë një lloj "ilaçi" për depresionin që ka lindur. Një krijimtari e tillë flet për një inat ndaj botës së jashtme.
Hapi 2
Situata e kundërt mund të ndodhë gjithashtu, për shembull, një adoleshent me përshtypje është kaq i lumtur, pasi ka arritur reciprocitet nga një i dashur, saqë është i mbingarkuar me emocione, dhe dëshiron t'i thotë të gjithë botës se ai është i dashur. Kështu që kemi linja për dashurinë ndaj vetvetes. Në vargje të tilla, ju mund të dalloni një shënim gëzimi dhe lumturie.
Hapi 3
Në një moshë më të pjekur, kjo mund të shpjegohet me arsye të tjera. Për shembull, një person për ndonjë arsye nuk zhvillon marrëdhënie me të afërmit, miqtë dhe kolegët, ai nuk mund të rregullojë jetën e tij personale në asnjë mënyrë. Ai konsiderohet arrogant, ndërsa është thjesht shumë i impresionueshëm. Krijimi i poezive të dashurisë, autori duket se po ikën nga realiteti i pakëndshëm, duke u shpjeguar të gjithë të tjerëve se ai nuk është aspak arrogant, ai ka shumë merita dhe ka diçka për të dashur.
Hapi 4
Ka raste kur autori krijon poezi në lidhje me dashurinë për veten e tij, duke qenë sinqerisht i sigurt në parezistencën, cilësitë e larta, hijeshinë e tij. Ai e konsideron veten një model, një standard të të gjitha virtyteve. Një person i tillë lartëson veten e tij. Ky është tashmë një kryqëzim midis egoizmit më të fortë (në prag të egocentrizmit) dhe një çrregullimi mendor.
