Vetëm ata që e perceptojnë veten e tyre si një pjesë e së tërës mund të duan të gjithë njerëzit. Në rrugën drejt kësaj qëndron egoja, e lindur për të na identifikuar nga bota e jashtme. Vlen të mposhtni egoizmin, ta pranoni veten ashtu siç jeni dhe një proces i mahnitshëm do të fillojë të zgjerojë botën e brendshme, për të gjetur dashurinë.
Jeta moderne i ndan njerëzit sipas klasës, racës, nivelit të sigurisë, statusit shoqëror, etj. Ka shumë konventa që ju ndalojnë të trajtoheni me njëri-tjetrin si një vëlla ose motër. Duket sikur të gjithë jemi në konkurrencë, duke i konsideruar të tjerët më shumë armiq sesa miq.
Të gjithë njerëzit janë vëllezër
Dikush e pëlqen këtë situatë, ndërsa të tjerët përpiqen të jetojnë ndryshe, duke u përpjekur të duan të gjithë njerëzit, pavarësisht nga faktorët objektivë dhe subjektivë. Por është shumë e vështirë të kesh sukses, pasi egoja shpesh përfshihet në punën e vetëdijes, e cila dikton rregulla të caktuara të sjelljes në mjedisin shoqëror.
Për t’i dashur të gjithë njerëzit, duhet të kujtojmë gjithmonë se jemi një. Ne kemi një krijues të përbashkët. Nuk ka rëndësi se si e quani ju - natyrën, Zotin, Absolutin, Krijuesin. Ne jemi manaferra nga e njëjta fushë dhe jo vetëm që duhet ta duam njëri-tjetrin, por edhe të respektojmë njëri-tjetrin.
Filozofia lindore pretendon se të gjithë njerëzit janë të lidhur nga fije të padukshme energjetike-informuese. Në një nivel të thellë, ne mund të ndiejmë atë që po ndodh në shpirtin e një personi tjetër, t'i kapim mendimet e tij.
Prej kohësh është vërejtur që nëse dikush në ndërmarrje do të zgavrohet, atëherë shumica e të pranishmëve do të fillonin edhe të jehonin. Kjo sugjeron që ekziston një lidhje e padukshme midis njerëzve. Si mund të mos i doni ata me të cilët jeni të lidhur fort? Likeshtë si të mos e duash veten.
Mos-pëlqimi ndaj vetvetes, vetë-refuzimi krijojnë një qëndrim negativ ndaj të tjerëve
Vetëm ai që e trajton veten keq, nuk e pranon veten ashtu siç është, tregon refuzim ndaj njerëzve të tjerë. Gjendja e brendshme shprehet në manifestime të jashtme. Kur një person fillon ta dojë veten si pjesë e shoqërisë, universit, ai fillon të zgjerohet përbrenda, duke dashuruar pa korniza dhe kufizime.
Ju duhet të përpiqeni ta doni veten aq shumë sa që fillon një tepricë dashurie. Por kjo nuk është dashuri egoiste. -Shtë dashuria për veten si pjesë e një tërësie. Nga teprica e një dashurie të tillë, do të rrjedhë një lumë butësie dhe respekti për të tjerët, e cila do të rritet vazhdimisht, duke sjellë harmoni me të.
Kjo është mënyra se si një person është në gjendje të dojë të gjithë njerëzit, pavarësisht nga gjinia, raca, statusi shoqëror, trashësia e portofolit dhe faktorë të tjerë. Një algoritëm shumë i thjeshtë, por që nuk është aq i lehtë për t’u zbatuar. Egoja e lindur në fëmijëri gjithmonë përpiqet të ngadalësojë procesin e akumulimit të dashurisë, pasi mbron vetëdijen njerëzore nga lidhja me të gjithë botën. Sapo ta trazoni pak, mund të ndjeni se si përpiqet të identifikohet me njerëzit e tjerë.
